Vrouwelijke pionier

[B-Witch]

100-jarige Coosje Wolters was eerste vrouw op motor '




Je moest je op de motor goed vasthouden hoor'  


 
'Lekker scheuren over de wegen. 'k Wou dat ik nog steeds zo gek was.'

Coosje Wolters was de eerste vrouw in Nederland die op de motor reed. Met haar DKW behaalde ze snelheden van wel tachtig kilometer per uur. Ze is nu honderd jaar oud en droomt nog steeds van de motorfiets. 'Lekker scheuren over de wegen. 'k Wou dat ik nog steeds zo gek was.'


Vroeger




In de gang hangen de eremedailles die Coosje in de jaren dertig kreeg na het uitrijden van verschillende 24-uurs ritten. En in de servieskast staat een schaalmodel van een snelle Ducati en nog eentje van een BMW. Die heeft Coosje gekregen van de bewoners van het verzorgingstehuis Sint-Joachim en Anna in Veghel. 'Ik sta hier bekend als de motormuis', zegt ze glimlachend. Haar kleine lijf zakt bijna helemaal weg in de geriefelijke stoel.


'Ze weegt bijna niets meer', zegt haar dochter Adri Westerbrink. Het is nauwelijks voor te stellen dat deze kleine honderdjarige vrouw op motorfietsgebied pionierswerk verrichtte. 'Mama, hoe heette je eerste motor', vraagt haar dochter met behoorlijk wat stemverheffing. 'Een DKW', klinkt het resoluut. Hoeveel cc's de motorfiets had, is allemaal niet zo belangrijk, wel dat hij tachtig kilometer per uur kon. 'Je moest je wel goed vasthouden hoor. En schakelen deed je met zo'n pook.' Coosje Wolters was de eerste vrouw in Nederland die op een motorfiets reed. Ze nam deel aan verschillende endurance races, zoals de 24-uurs race van Naarden. In het blad De Burgerwachter uit '38 is te zien hoe Coosje aan de start verschijnt: een kleine, vrolijke vrouw met een grote motorfiets, in lange leren jas met leren vliegeniersmuts. 'Het was de bedoeling dat je precies op tijd binnen kwam. Je moest precies 24 uur over de race doen. Als je twee minuten te vroeg was, dan wachtte je even. Ik was de enige dame. Ja, daar was ik best trots op. En ik heb nooit een fout gemaakt.'
De wegen waren toentertijd niet verlicht. 'Je had voor op de motorfiets zo'n grote lantaarn die de weg verlichtte. Ook de maan scheen bij. Ik had nooit zo'n moeite om in het donker te rijden. De rest wel, die reden als jonge hondjes achter me aan.'




Jaloers

Begin jaren dertig was het uitzonderlijk dat een vrouw motor reed, maar ook tegenwoordig is het nog altijd opvallend. Ze kreeg wel eens te horen dat het niet gepast was dat een vrouw de motor bestuurde, maar aan die kritiek had Coosje een broertje dood. 'Die mensen waren jaloers. Die gunnen het je niet als ze zien dat jij zoveel plezier aan de motor beleeft. Dat wilden ze zelf ook graag, maar ze durfden niet.
Dan zeiden ze dat ik net een vent was. Daar trok ik me dus helemaal niets van aan. Ja hoor, ik zou nog steeds op een motor durven stappen.' Dan stoer: 'En als je me erop zet, rijd ik er zo op weg. 'k Wou dat ik een motorfiets had en nog steeds zo gek was. Lekker scheuren over de wegen. Ik reed ook wel eens zonder handen.' Coosje verloor haar beide ouders toen ze zeven jaar oud was. Haar beide broers stierven nog voor hun twintigste verjaardag aan tuberculose. En als je Coosje vraagt hoe 't komt dat zij toch zo oud is geworden zegt ze: 'Flink eten. Als je dat niet doet dan ga je dood.' Een foto van één van haar broers hangt in de woonkamer. Het was een trieste geschiedenis. 'Daardoor leerde ik flink te zijn', zegt ze. 'Ik denk dat ze van de erfenis, want er was wat geld, een motor heeft gekocht', zegt haar dochter. Na haar tijd in een tehuis kreeg ze in Den Haag een betrekking bij de vrouw van de adjudant van de koningin. In 1943 werd haar dochter Adri geboren. Toen haar man Menno, met wie ze in 1934 trouwde, kort na de tweede wereldoorlog de benen nam, stond Coosje er wederom alleen voor. De motor kon ze niet langer houden. Die was te duur voor een vrouw alleen met een klein kind om op te voeden.
Ze verlangt nog altijd terug naar het motorrijden. Twee jaar geleden ging een wens van haar in vervulling.
De Surpriseshow, het televisieprogramma van Henny Huisman, zorgde ervoor dat ze een ritje achterop een Harley Davidson kon maken.
Ze straalde. 'Ik vond dat heerlijk.' De leren motorjas en de stoere, leren laarzen bewaart ze in haar slaapkamer als aandenken. En als ze in de gaten krijgt dat de verslaggever net zo'n snelle motorfiets heeft als het rode gevaarte in de servieskast, solliciteert ze naar een ritje achterop.
'Ik stap zo weer achterop hoor!'

bron: motoport

[DeWitte]

stoer wijfie en zeker in een tijd dat dit verre van gebruikelijk was en op motoren die niet zo vrouwvriendelijk waren als vandaag de dag

respect :!: