Johnny Cecotto

[oldman]

Johnny Cecotto arriveert.....

Johnny Cecotto heeft altijd de intentie gehad om in de autosport te gaan. In 1972 op 16 jarige leeftijd begon hij met motorraces. Zijn vader Giovanni  kocht hem een Honda CB750cc. Na enkele races kreeg hij een Kawasaki 750cc H2R van een lokale importeur en door zijn goede resultaten werd hij al snel ontdekt door Andrea Ippolito, de Venezolaanse Yamaha importeur. Johnny kreeg een Yamaha 350cc en de volgende twee jaren werd hij Venezolaanse kampioen in 1973 en 1974. Zijn grote voorbeeld Jarno Saarinen kwam tijdens de Italiaanse Grand Prix op 20 mei 1973 in Monza om het leven en Johnny ontwierp een helmdesign gebaseerd op Saarinen's helm. Cecotto's witte helm met de twee puntige strepen in rood was geboren en hij zou dit nooit meer veranderen. Cecotto startte in 1975 in de internationale motorraces. De eerste race was de Daytona 200 waar hij van achteren moest starten nadat zijn machine weigerde net voor het begin van de race. Hij ging uiteindelijk als 3e over de finish. Hij kwam naar Europa om deel te nemen aan de wereldkampioenschap Grand Prix's wegraces in de 250cc en 350cc en ook in enkele Formule 750cc races voor Yamaha. In de eerste Grand Prix in Frankrijk op Paul Ricard won hij zowel de 250 als 350cc race. De eerste 750cc race op Imola in Italië werd ook gewonnen door Johnny. De motorsportwereld kende zijn naam nu. Hij won 4 Grand Prix's in de 350cc en werd wereldkampioen. Johnny Cecotto had ook kans in de 250cc maar door veel mechanische problemen kon hij deze titel niet winnen. In Assen viel hij tijdens de Formule 750cc race en brak zijn linkervoet. Hij had genoeg tijd om te herstellen voor het jaar 1976 dat begon met winst in de Daytona 200. Hij had de 250cc voor de 500cc geruild en in de eerste Grand Prix op Le Mans in Frankrijk werd hij 2e in zowel de 350 als 500cc. De rest van het seizoen was erg teleurstellend en men zei dat zijn gedachte niet altijd bij motorracen was en hij met Andrea Ippolito niet de juiste persoon naast zich had. Johnny viel regelmatig of finishte niet door mechanische problemen. Hij eindigde als 2e op het einde van het seizoen en verloor zo zijn 350cc titel.






Yamaha hield vertrouwen in hem en gaf fabrieksmachines voor 350, 500 en 750cc in 1977. Hij vormde een team met Steve Baker om te strijden tegen de Suzuki's van Barry Sheene (zijn beste vriend in motorracen) en Pat Hennen. Het seizoen opende met een 350cc overwinning in Venezuela en een 4e plek in de 500cc. Toen gebeurde er een ramp op de Salzburgring in Oostenrijk waar Johnny was betrokken bij een grote massale valpartij en hij zijn linkerarm op verschillende plaatsen brak. Zijn titelkansen voor 1977 waren voorbij. Hij kwam terug in Zweden waar hij als 2e eindigde in de 500cc. Op Imatra tijdens de Finse GP won hij de 500cc. Een week later bewees hij de wereld nog steeds één van de beste coureurs te zij en won zowel de 350 als de 500cc op Brno in Tsjechoslowakije. Hij eindigde 4e in het 500cc wereldkampioenschap. Niemand weet wat er gebeurd zou zijn als hij niet gevallen was in Oostenrijk. In 1978 reed Cecotto op fabriek Yamaha's in de 500 en 750cc. Hij was een team met Kenny Roberts en Takazumi Katayama en moest vechten tegen een leger van Suzuki's bereden door Sheene, Hennen, Hartog, Lucchinelli en Baker. Johnny viel in 4 races uit met  mechanische problemen maar wist in de top 7 te eindigen in de overige Grand Prix races. Zijn beste resultaat was de overwinning op Assen na een gevecht met Roberts en Sheene. Hij eindigde op de 3e plek in het wereldkampioenschap 500cc. De titel ging naar Kenny Roberts. Ook in de 750cc moest Johnny het opnemen tegen Roberts. Hij won 3 races en finishte 2e in 3 overige en de titel was een feit op Mosport Park in Canada, zijn 2e wereldkampioenschaptitel in zijn motorsportcarrière. In 1979 reed Johnny opnieuw in de 500 en 750cc met Yamaha. Zijn machines waren beter als ooit tevoren maar opnieuw op de Salzburgring trof hem de pech. Hij viel en zijn knieschijf werd verbrijzeld. Hij herstelde gedurende de navolgende maanden en kwam terug in de Joegoslavische Grand Prix maar had teveel pijn en hinder van zijn knie om goede resultaten te halen in de rest van het seizoen. Hij verloor zijn 750cc titel en Yamaha had geen vertouwen meer in hem. Hij moest rijden op een productie Yamaha in de 500cc in 1980 en zijn kansen waren erg klein. Het beste resultaat was een 4e plek in Italië. In de 350cc waar hij ook meereed haalde hij goede resultaten maar technische mankementen met zijn Yamaha reduceerden zijn kans op de titel. Hij finishte in 4e positie op het eind van het seizoen. Johnny keek al met één oog richting autosport sinds een aantal jaren. En spoedig zou hij dan ook een besluit nemen dat zeer jammer was voor alle motorrace enthousiasten.

 

Wisseling van 2 naar 4 wielen.....

Al 1980 reed Johnny Cecotto een aantal races de in Formule 2 met een March BMW 802 voor het Mike Earle team. Zijn resultaten waren niet al te slecht. Zijn besluit stond toen vast en hij stopte met morraces en stapte over naar de autosport. Het was een geheel nieuwe ervaring en hoewel hij de meeste circuits wel kende was racen in een auto op 4 wielen geheel anders dan motorracen. In 1981 reed hij met Michele Alboreto in een Minardi Fly 812 maar omdat hij niet gelijk behandeld werd verliet hij het team na 5 races en ging naar het Horag team van Markus Hotz. Hij bestuurde een nieuwe March BMW 812 in Pau. Johnny's resultaten werden beter en in de laatste 3 races eindigde hij als 6e. Cecotto reed in St. Peterzell-Hemberg tijdens een bergklimrace voor het Hotz team. Hij finishte op een mooie 3e plek in deze spectaculaire nieuwe en eenmalige uitdaging. Zijn talent had aandacht getrokken en hij kreeg een contract bij het officiële March BMW 1982 team. Johnny vormde een team met Corrado Fabi en Christian Danner. Johnny won 3 races in Thruxton, Pau en Mantorp Park en hij kwam maar 1 punt tekort voor het Europees Formule 2 kampioenschap en teammaat Fabi won de titel voor March BMW. Johnny kreeg een plaats in de Formule 1 voor 1983 bij Theodore met Roberto Guerrero. In zijn 2e Grand Prix in Long Beach finishte hij 6e en behaalde 1 punt voor rijderklassering. Er was geen geld om de Theodore Ford N183 te verbeteren en Cecotto kon zich in 4 Grand Prix's niet kwalificeren en miste de laatste 2 races vanwege geldproblemen. Maar zijn kwaliteit bracht hem een plek bij Toleman in 1984 met de Braziliaan Ayrton Senna. De Toleman TG183B was erg onbetrouwbaar en hij finishte geen enkele keer. Meeste aandacht ging uit naar Senna en Johnny was daar niet tevreden over. In Monaco kreeg Cecotto de nieuwe Toleman TG184 die meer competitief moest zijn. In plaats dat het beter werd ging het alleen maar slechter. Een drama voltrok zich toen Johnny in de vrijdagtraining op Brands Hatch zijn Toleman met hoge snelheid in de vangrail reed. Hij verpletterde de voorkant van de auto en de training moest gestopt worden om hem uit de auto te kunnen halen. Hij had aan beide benen ernstige verwondingen en lange operaties waren nodig maar gelukkig konden zijn benen gespaard blijven. Hij herstelde maar zou nooit meer in staat zijn Formule 1 te rijden. Hij ging toerwagenraces doen. Elf maanden na het ongeluk was zijn race in een BMW 635i op de Salzburgring in 1985. Twee weken later reed Johnny de 24 uurrace op Francorchamps waar hij als 2e finishte. In 1986 reed hij voor RAS Volvo met een Volvo 240 in het Europees Toerwagen Kampioenschap. Hij deed het erg goed en was in goede positie voor de kampioenstitel toen ze uit de klassering gehaald werden. De benzine in de Volvo werd als illegaal gezien en hij verloor veel punten en een mogelijk kampioenschap in 1986.

 

Met CiBiEmme nam hij deel in een BMW M3 voor het Wereld- en Europees Kampioenschap Toerwagens in 1987. Johnny Cecotto won 4 races met teammaat Brancatelli. In 1988 ging Cecotto in het DTM (Deutsche Toerenwagen Meisterschaft) in Duitsland rijden bij AMG Mercedes. Met de Mercedes 190E 2.3-16 won Johnny races in Avus en Budapest en hij finishte 6e in de eindstand. Johnny ging terug naar BMW in 1989 en reed in de DTM en het Italiaans Toerwagen Kampioenschap. Cecotto won de Italiaanse titel door 7 heats in zijn Schnitzer BMW M3 te winnen. Het was zijn eerste kampioenstitel in zijn autosportcarrière. In 1990 verkoos hij het DTM en met een BMW M3 vocht hij tot het eind om het kampioenschap. In de laatste race op Hockenheim terwijl Cecotto 18 punten voor stond op Stuck verloor hij alsnog de titel doordat hij van de baan werd gereden door Mercedes "gastrijder" Michael Schumacher in de allereerste bocht. Johnny bleef in het DTM in 1991 met Schnitzer en startte met twee overwinningen in Zolder maar zijn resultaten vielen terug en hij eindigde tenslotte als 4e. In 1992 reed Johnny Cecotto in een BMW M3 voor FINA-BMW maar de eerste 5 races waren een ramp en hij haalde erg weinig punten. In het tweede deel van het seizoen herstelde hij zich en haalde 6 keer een top 3 resultaat en eindigde wederom in 4e positie. Na 1992 trok BMW zich terug uit het DTM en Johnny nam deel in een BMW M3 GTR voor Warsteiner in de ADAC GT Cup in 1993. Met 6 overwinningen van in totaal 8 races haalde hij de kampioenstitel. In 1994 racete  Johnny in de ADAC Toerwagen Cup met een Warthofer-BMW 318is. Hij haalde de kampioenstitel in de Tourenwagen Cup voor Frank Biela in zijn Audi. Hij ging naar Engeland in 1995 om deel te nemen aan de BTCC. De Warthofer BMW 318is was niet competitief genoeg door vooral bandenproblemen en hij haalde een teleurstellende 12e positie op het eind. In 1996 reed Johnny in het Italiaanse Toerwagen Kampioenschap met een BMW 320i en finishte als 2e en kwam maar 6 puntentekort om daar kampioen te zijn. In Brazilië won hij beide races op de circuits van Curitba en Brasilia samen met Nelson Piquet in een BMW McLaren F1 GTR.

 

Een Bigazzi BMW 320i werd gereden door Cecotto in 1997 in het STW (Super ToerenWagen kampioenschap) in Duitsland. Johnny finishte 3e achter Laurent Aiello (Peugeot) en BMW teammaat Joachim Winkelhock. Hij won de 1000 mijlrace in Brasilia met Piquet en Soper in de BMW McLaren F1 GTR. 1998 was weer een zeer succesvol jaar. Met hulp van teammaat Winkelhock kon hij de titel in het Duitse STW bemachtigen. Hij moest tot de laatste wedstrijd op de Nürburgring vechten met zijn Schnitzer BMW 320i tegen de Peugeot 406 van Laurent Aiello en Johnny haalde de kampioenstitel met 3 punten verschil. BMW trok zich terug uit het STW en dus reed Johnny niet meer. Hij ging naar Venezuela om als gastrijder deel te nemen aan de Ferrari Challenge in 1999 en won alle 4 races die hij meedeed. In 2000 was Johnny Cecotto niet echt actief. Hij deed 1 race voor Isert in een BMW 320i voor het Europees Super Toerwagen Cup in Vallelunga. Hij haalde het beste resultaat ooit voor Isert met een 6e en 5e plaats. Hij reed ook een Ferrari Challenge race in Hockenheim welke hij won. In 2001 was Johnny weer terug. Hij deed 2 races voor het FIA GTN-kampioenschap met een Porsche 933 maar trok zich terug omdat de auto niet competitief was. Desondanks won hij de eerste race op Monza. Enkele weken voor de start van de nieuwe V8-Star serie in Duitsland, werd Cecotto gecontracteerd bij Irmscher. Hij reed de Irmscher Opel Omega silhouet naar de kampioenstitel. Ook in 2002 recete Johnny voor Irmscher in de V8-Star en was nu 30 jaar actief in de gemotoriseerde sport!!! De competitie was zwaarder in de V8-Star als in 2001 maar opnieuw wist hij de kampioenstitel te winnen. Cecotto reed als gastrijder in DTM race op Hockenheim voor het Opel Euroteam en finishte op een mooie 10e plaats. Ondertussen reed zijn zoon Johnny Amadeus zijn eerste kart races in Italië. Johnny Cecotto had een aantal mogelijkheden in 2003 zoals de V8-Star of de DTM. Maar racen in het DTM was geen optie omdat alle plekken inmiddels bezet waren. Hij reed de 12 uur van Sebring in de ALMS serie maar viel uit na 2 uur racen. In April kwam het nieuws dat Cecotto niet zou starten in de V8-Star. Cecotto deed mee aan de Tuner GP op Hockenheim in Juni met een Irmscher Opel Vectra GTS maar zou geen verder race activiteiten hebben in 2003.

[DeWitte]

Piccie

[oldman]

http://home.planet.nl/~damen615/cecottopics.htm
voor nog enkele pics

[Road Racing Tonnie]

Misschien wel leuk om te vermelden, dat zijn ouders uit Italy kwamen en naae Venzuela zijn verhuisd, waar sr een garagebedrijf had, en vader cecotto was ook een begenadigd coureur, en in het geboortejaar van Johnny, in 1956 (alhoewel zijn werkelijke naam  Alberto is) is sr kampioen van Venezuela geworden, in de 500c klasse met zijn Norton Manx, en het is ook zijn vader geweest die hem de naam Johnny gaf.
Johnny spreekt vloeiend Engels Italiaans en Spaans.
Als opleiding heeft hij gestudeerd aan de universiteit van Caracas als werktuigbouwkundige, hij is daardoor niet alleen een groot coureur, maar evenzo goed een prima techniker, alhoewel hij al zeer snel een schare monteurs om zich heen kreeg.
Blijft de vraag, hoe zo,n iemand uit een niet direct  van races overlopen land, het zo snel zover heeft geschopt,
Het zal ongetwijfeld zo zijn dat superstars geboren worden, ze komen meestal niet uit de rijen van de gewone coureurs.
te denken valt b.v. aan Hailwood-Agostini-Surtees enz.

[oldman]

is dit parate kennis, of zoek je gewoon beter en langer dan ik ?

[Hakinnen]

is dit parate kennis, of zoek je gewoon beter en langer dan ik ?

in het geval van Tonnie is dat absoluut parate kennis..

waarvoor hulde

[Road Racing Tonnie]

is dit parate kennis, of zoek je gewoon beter en langer dan ik ?

Beste oldman, ik ben nogal een heel klein beetje racebezeten, en probeer alles v/d laatste 50 jaar, tot mij te nemen, wat natuurlijk lang niet allemaal lukt, maar zo,n man als Johnny Cecotto, daar moet alles van blijven hangen.
Al heel vroeg was ik bezeten v/d wegracesport, en nu op mijn 64ste levensjaar is daar nog niets aan verandert.

[DeWitte]

ik ben nogal een heel klein beetje racebezeten

:shock:   the understatment of the year  

[oldman]

Al heel vroeg was ik bezeten v/d wegracesport, en nu op mijn 64ste levensjaar is daar nog niets aan verandert.

mijn respect heb je al verdient.
greetz

[Steefke™]

Ik ken Cecotto eigenlijk alleen van het tourwagenracen, waar hij jaren met een vette M3 aan de kop mee streed, geweldig coureur.